رقص مدرن

رقص مدرن از پذیرش اَشکال و جنبه های گوناگون باله کلاسیک امتناع کرد و حرکت های منظم و ساختار روایی باله را کنار گذاشت. به علت تلاش های پیشگامان رقص مدرن مانند مارتا گراهام امروزه رقص مدرن طیف وسیعی از سبک ها را که خیلی از آن ها با استادان و مدارس معروف و نامدار همراهی می شوند دربرمی گیرد. بیش از هزار نوع از رقص مدرن از جمله گراهام و هورتون وجود دارند. خود شامل عناصری چون هنر اجرایی و بدیهه سازی می شود. درک ساده از تاریخ رقص مدرن معمولا به این اشتباه باعث می شود این شکل هنری یا شورشی علیه باله کلاسیک بوده است. بررسی دقیق تر در بستر ظهور رقص مدرن نشان می دهد که از اوایل دهه ۱۸۸۰ طیف وسیعی از تغییرات اجتماعی و اقتصادی در آمریکا و اروپا اتفاق افتاد که باعث تغییرات فوق العاده ای در دنیای رقص شد. در آمریکا افزایش صنعتی شدن ظهور طبقه متوسط که درآمد کافی و وقت آزاد داشت و نادیده گرفتن بنیان های اجتماعی عصر ویکتوریا در کنار تغییرات گسترده دیگر علت توجه تازه ای به سلامتی و آماده سازی جسمانی شد. در این جا بود که رقص تازه ای ظهور کرد که همان قدر که از نارضایتی از باله سرچشمه می گرفت ریشه در تغییر در بنیان های اجتماعی داشت. در همین دوران قهرمانان تربیت بدنی به هموار شدن مسیر رقص مدرن کمک کردند و تمرینات ژیمناستیک به شکل نقطه شروع تکنیکی به زنان جوانی که مشتاق رقصیدن بودند کمک کردند. کالج های زنان کورس های رقص زیباشناسانه را در اواخر دهه ۱۸۸۰ ارائه کردند. همزمان رقصنده هایی چون ایزادورا دانکن مود آلن و لویی فولر پیشگام ایجاد شکل های جدید و تمریناتی که رقص آزاد یا زیبا شناختی برای اجرا نامیده می شود شدند. امیل راس که همان دوران در مورد ظهور این شکل هنری نوشته می گوید موسیقی و حرکات بدنی موزون خواهران دوقلوی هنر هستند که باهم به وجود می آیند. در کارهای هنری ایزادورا دانکن مود آلن و دیگران استفاده از شکلی از رقصیدن را می بینیم که تلاش می کند در حرکت آن چه را استاد موسیقی در ترکیب بندی تفسیری خود بیان می کند به تصویر درآورد.
رقص مدرن سبک رقصی است که براساس تفسیرهای خود رقاص به جای مراحل ساختاری مانند رقص باله های سنتی تمرکز دارد. رقاصان مدرن محدودیت های باله های کلاسیک را رد می کنند و جنبش هایی را که از بیان احساسات درونی آنها منع شده اند رد می کنند.در طول دهه 1900 رقاصان اروپا شروع به سرکشی در برابر قوانین سخت گیرانه باله های کلاسیک کردند. این رقصندگان در مقابل تکنیک های ساخت یافته لباس ها و کفش های باله به شکل آرام تر و شاداب تر از رقص علاقه مند بودند.